>Oma, breng je me naar bed ?

> Joh, jou ? Op jouw leeftijd ?

Maar natuurlijk loop ik met haar mee, door de gang, naar haar slaapkamer.

Als aan alle verplichtingen is voldaan, zit ze naast me op de rand van het bed. Haar dunne nachthemdje tonen al duidelijk twee harde bobbels. Vorige week, toen ik met haar ging zwemmen, moest ik, toen ze uit het bad geklommen was ook al, zo eenvoudig mogelijk, haar vragen, of ze haar natte badpakje wat omlaag wilde trekken.

>Nu, vooruit dan!

Annet gooide haar benen op bed en schoof ze gelijk naar de muur. Ik kon op het plekje aan het voeteinde gaan zitten. Op het tafeltje, daar naast het bed, lag al een boek en ik drukte het lampje aan, dat er op stond. Jammer, maar het gaf te weinig licht voor mij om te kunnen lezen. Dus dan maar op de zachte manier.

Ik sloeg het boek zo maar ergens open en deed alsof ik las.

> Ik lees je het verhaal van Petra en haar pony.

Annet knikte en ging naar het kapje van de lamp naast me liggen kijken.

>>Lang voor haar elfde verjaardag was ze begonnen haar ouders te bewerken om nu eindelijk eens haar lang gekoesterde wens te vervullen. Wanneer mag ik nu eindelijk eens paardrijden ?

Annet ging was makkelijker liggen, schoof de schouderbandjes van haar nachthemdje wat op zij en trok de knieën op. Het gaat goed, dus ging ik maar verder.

Niet dat de ouders van Petra het niet konden betalen, maar er waren zo een aantal redenen om niet helemaal aan haar wens te voldoen. Veel mensen bouwen een te sterke band op met hun al dan niet huisdier. En dieren worden, net als mensen oud en krijgen gebreken, waardoor ze niet meer in staat zijn om de oude band in stand te houden. Om daar nou geld in te gaan investeren en later geen kans zien de tranen van je dochter weg te vegen ?? Ze hadden daarom de volgende oplossing gevonden. Petra mocht in een manege langs het kanaal gaan pony rijden. Daar was ook de verplichting bij, dat de rijder en rijdster het dier zelf onderhield. De lasten zorgden zo, dat de lusten verdiend werden. En de band met het dier werd ook verstevigd, waar dan de veiligheid mee gediend was.

De middag voor haar verjaardag waren vader en moeder aan school om haar af te halen en met z’n drieën fietsten ze naar de manege. Terwijl de ouders richting kantoortje liepen, was Petra al onderweg naar de stal. Twaalf deuren aan de ene kant en twaalf deuren rechts. Het rook er echt naar paarden en hooi, dat op een half open zolder boven in de stal lag opgetast. Voetje voor voetje sloop Petra naar voren. In iedere box even kijken. Grote paarden, maar dat was volgens de inlichtingen van pa, niet haar toekomst. De pony’s stonden apart. Bij de derde deur bleef ze staan en het beestje, dat er achter stond kwam direct naar haar toen. Niet te vlug, maar wel gericht, want de neus snoof heftig in de richting van de mouw en de hand van Petra. Het beestje had de zelfde doorgezakte rug en korte beentjes als de andere, maar haar manen waren bijna net zo zilver als de haren van opa vroeger. De kleine deur, die in de grote staldeur was ingebouwd ging open en haar ouders kwamen met mevrouw van Dijk de stal in. De laatste lachte en zei - nog onhoorbaar voor Petra >Het lijkt erop, dat er al twee een gelijke keuze gemaakt hebben. Pony Pina is al een ouder dier, die al eerder met jongere kinderen gewerkt heeft. Ze heeft een heel lief karakter, is erg aanhankelijk en u hoeft u geen zorgen te maken, dat uw dochter met haar iets zal overkomen. Het gaat allemaal wat kalmer aan, maar dat zal ze niet zo erg vinden. Ponyrijden is geen paardrijden, maar wel een goede voorbereiding daarvoor.

En zo werden Petra en Pina een paar. Al na een paar weken, wanneer Petra over de weg langs het kanaal, met aan de andere kant de weiden, waarin de paarden van de manege liepen, en ze belde, dat kwam Pina op haar korte beentjes naar de sloot toe draven en liep dan een eindje met haar mee.

Petra zou zich nog twee dingen later aan Pina herinneren. Op een middag kwam ze naar de manege om Pina te verzorgen. Pina stond buiten met nog een aantal andere dieren. Ze had al gauw in de gaten, wie daar in haar richting kwam. Maar was niet snel genoeg om een paard, dat het kennelijk niet op Petra begrepen had voor te zijn.

Maar wat gebeurde? Het was alsof Pina vleugels kreeg ! Ze wist nog net zich tussen Petra en het paard op te stellen, zodat er verder niets kon gebeuren.

De tweede gebeurtenis was vervelender voor Pina. Het gebeurde ook weer toen Petra op weg was naar de manege. Pina was ziek, ze had een koliek en de dierenarts was druk met haar bezig. Maar, zoals mevrouw van Dijk later vertelde >Pina had aan de behandeling minder pijn, dan Petra, die buiten de box er naar stond te kijken. Zonder er wat aan te kunnen doen.

Ik zag, dat Annet nog steeds lag te luisteren. Had ze in de gaten, dat ze beduveld werd met dit verhaal? Ik moest er nu wel een eind aan gaan maken.

>>Op een warme zomermiddag kwam Petra in de manege aan en werd daar opgewacht door mevrouw van Dijk.

>Je kunt nu niet naar Pina, jammer hé? Vanmorgen is Pina in de wei al dravend op haar manier in een molshoop gestapt. Peter was met een ander paard bezig en zag het gebeuren. Toen ze weer recht stond viel ze gelijk weer om. Het been was gebroken. De dierenarts kwam al kort daarna, maar kon niets meer voor haar doen, zo, op haar leeftijd. En hij heeft haar moeten laten inslapen.

Petra was ontroostbaar. Mevrouw van Dijk heeft haar fiets op de pick-up geladen en haar thuis gebracht, waar ze het verhaal nog eens aan Petra’s moeder moest vertellen.

Toen ik opzij keek, zag ik, dat de ogen van Annet niet langer open waren. Ik zou volgend week wel van haar horen, of ze het droevig einde nog gehoord had. Mijn dochter heeft me nog wel gevraagd uit welk boek ik dat verhaal had geplukt.

Oh, al een oud kinderboek, net zo oud als ik. Maar het is nog nooit uitgegeven.

OOk dit is een product uit het 12 jarig archief