Alles ging goed in de eerste helft van de dialyse. Maar hij kreeg een aanval van de neuropathie. Alleen in de handen. Beide kanten stonden zijn vingers wijduit strak gespannen met iedere keer de keer krampschokken. Dit betekende weer, dat hij zelf niet zou kunnen helpen met afdrukken. ER bleek geen mens bereid om hem te helpen, dus kwamen de klemmen weer te voorschijn.

Deze hebben het ernstig bezwaar, dat ze natuurlijk niet kunnen voelen, waar er meer of minder gedrukt moet worden. Maar de pijn was ruim een uur nauwelijks uit te houden. Toen was hij klaar, met het enige voordeel, dat de klemmen een half uur werk vergen, tewijl als men het zelf doet, het 3 kwartier duurt.

Zo kwam hij een kwartier te vroeg in de wachtkamer, waar de taxi dus voor een kwartier later besteld was. Aangezien hij ook niet meer kon lopen, had men hem er in een rolstoel naar toe gereden. En daar zat hij dan, om half een. En de ene patient na de ander kwam binnen en werd, ook al na te lang wachten naar huis afgevoerd.

Om tien over een meldde zich een chauffeuse, die eerst twee andere wachtenden uitnodigden en toen zei, dat hij ook mee kon.

Eerst weigerde hij, maar ze zei

>anders moet u nog een uur wachten.<

Toen werd hij in de rolstoel naar de taxi gereden, waar men hem naar binnen schoof op de voorbank. Hij kwam in een liggende houding terecht en werd zijn rechterbeen er achter aan geduwd.

Op weg naar zijn woning bleek, dat een van de andere passagiers eerst naar huis werd gebracht, op een van de pleintjes aan de andere kant van de singel. Dit is mij voorgeschreven route, ze had met mijn toestand niets te maken. Aldus de chauffeuse, die de alternatieve route toch ook zeker moest kennen.

En ten kwam weer het ergste, dat hij al menig keer eerder moest verduren. Om het huis van die man te bereiken, moeten er drie verkeersdrempels over gereden worden. Dat is dus drie heen maar ook drie terug. En na zijn maagperatie kunnen zijn ingewanden dat niet aan. Wat nog in zijn darmen over gebleven was, schoot in zijn keel. Plus direct hevige darm- en maagkrampen, die ook verder bleven komen

Hij moest vanuit de taxi naar de voordeur lopen, maar dat werd een sleeppartij. Boven kon zijn vrouw hem nog net opvangen en naar bed brengen. Zonder een bezoek aan het toilet, waar hij na 's morgens 5 uur niet meer geweest was.

Commentaar achteraf.

Ook een manier om leuk oud te worden.

Voor het eerst in de zoveel jaren dialyse kwam bij hem het idee op, om het allemaal maar op te geven,, maar dat was de volgende dag al weer weggeebd. En de volgende dag ging hij weer met de taxi naar de volgede dialyse. Dood zijn vond hij toch maar zó definitief.