De meermalen getoonde item in het televisienieuws heeft mij op een aantal vragen gebracht.

Op het hele probleem, zoals getoond, had ik niets te zeggen of te denken. Dat gaat zoals besloten is.

Maar dat was niet alles!

Ik heb op mijn cursus bij NS in 1954/55 nooit geleerd, dat Westerbork (het zal je familienaam maar zijn !) een station was. Ook niet dat het een van Nederlands 'laad- en losplaatsen') geweest is. Het zal in de duitse tijd er ook niet geweest zijn, voordat het TOEN was aangelegd, met de bedoeling om ..

En dan komen de vragen.

Op wiens bevel moet dat dan gebeurd zijn ??

En wie zullen toen aan die bevelen gehoor gegeven hebben ?? Om het risico niet te lopen om ….??

En dan komen de volgende vragen !

Hoe kwamen die keurig gesorteerde goederenwagons daar voor dat 'perron'??

Daar zijn rangeerders mee bezig geweest. En brugwachters. En treindienstleiders. Allemaal, omdat het hun was opgedragen.

Conducteurs in goedentreinen niet is niet nodig, maar wel machinisten. Waren dat de 'gewone'machinsten, met een dienstopdracht ?

Of waren dat duitse machinisten? Befehl ist Befehl !

Door de maatregel, die deze week gevallen is, zijn de machinisten van die treinen – en natuurlijk hun nageslacht -, zich medeschuld- bewust geworden, wanneer de vragen zijn beantwoord. En dat werkt net zo uit, als op iedereen, als die...

jawel ook voor een afkoopsom in aanmerking kwamen/zouden komen. Maar daar is geen instantie of zo maar iemand, die het voor die mensen opneemt. In het algemeen is er bij mijn weten nooit iemand geweest, die zich om de morele, geestelijke gevolgen van de spoorwegstaking ooit bekommerd heeft.

Wat ik me ook afvraag is of er wel ooit iemand is, die zich bewust was van het feit, dat er hoe dan ook van wordt uitgegaan, dat alléén Nederland hier schuld kan hebben aan dit hele proces?? Na een toch kort traject in ons land, volgde steeds z'n 1000 kilometer spoor in Duitsland en Polen of TjechoSlowakije. Zullen de poolse en tsjechische spoorwegen ooit gaan meebetalen aan wat hier de Spoorwegen toevalt ?? Die hebben minstens net zo veel wellicht tegen hun zin, maar toch feitelijk meegewerkt moeten hebben als wij dat (onder dwang) hebben moeten doen ???

En dan het volgende.

Eens op de terugweg van een voor ons opnieuw verblijf bij gastvrije familie in Limburg, zat ons Pa in een trein die onderweg beschoten werd. Geluk voor de reizigers, dat de piloten wisten, wanneer ze een locomotief lek schoten de hele zaak tot stilstand werd gebracht. En dat de toenmalige treincoupés aan beide kanten een deur hadden,zodat in die zeer korte tijd dat de trein zelf nog niet beschoten werd, zij de trein in chaos konden verlaten. Mij Pa kwam in een slootkant terecht waar hij tot zijn knieën omlaag zakte in het slootwater. Het verhaal bleef rondverteld worden tot hij 70 was. Maar er is nooit één cent uitgekeerd voor de schade aan geestelijke en stoffelijke schade.

Maar er zijn nog meer vragen.

Je hoort nooit van alle andere soorten van nazi-slachtoffers dan – om het zo maar te noemen – Semieten. En die zijn er ook.

• verzetslieden

• woonwagenbewoners

• homofielen (toen niet anders erkend)

• esperantisten, die vanuit díe overtuiging tegen de nazi's waren

• Jehova Getuigen

• en misschien zijn er nog wel groeperingen aan te wijzen, wier overtuiging niet die van de Nazi's waren.

Maar dat zijn mensen zonder Stem of iemand, die deze ellende persoonlijk heeft gekend.

Zelfs heldendaden tegen werden nooit als zodanig erkent.

Ergens in een haven lagen 4 boten van de Kriegsmarine. De haven was gescheiden van de zeeverbinding door de spoorbrug. Voor ze gingen staken draaiden ze de brug dicht en gooiden de sleutels ergens in de haven.

En vier duitse marineboten werden zo uitgeschakeld voor de Laatste Slag, maar niet uitgeschakeld. Tijdens de bevrijdingsfeesten wisten ze in er geval nog behoorlijk paniek te zaaien met hun handwapens.